Lektorzy

Zgodnie z duchem Soboru Watykańskiego II, kapłanom w sprawowaniu liturgii pomagają, oprócz ministrantów, lektorzy czytań mszalnych.

LEKTOR – (od łac. „lector” – czytający) jest ustanowiony do wykonywania czytań z Pisma świętego, z wyjątkiem Ewangelii. Może także w procesji nieść lekcjonarz i ewangeliarz. Lektor posiada swoją własną funkcję liturgiczną i wykonuje ją, chociażby obecni byli duchowni wyższych stopni. Może on podawać także intencje modlitwy powszechnej, a także czytać antyfony. Gdy nie ma psalmisty, wówczas lektor może wykonać śpiew między czytaniami.

Lektorzy oddają niejako swój głos Chrystusowi, by mogło wybrzmieć Jego orędzie spisane w Piśmie Świętym. Czynią tym samym Boga obecnym i pozwalają słuchającym spotkać się z Nim w misterium Jego słowa.

Na urząd lektora należy powoływać osoby nadające się do tej funkcji, zarówno pod względem wymowy, jak i cech moralnych. Dla dobrego wykonywania swej funkcji w zgromadzeniu liturgicznym lektor powinien posiąść umiejętność poprawnej dykcji, naturalności wymowy, modulacji głosu, właściwego akcentowania, a nadto pewną wiedzę z zakresu biblistyki, by sam znał i rozumiał Słowo, które przekazuje wiernym.

PIĘĆ ZASAD LEKTORA:

1.     Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.

2.     Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst „czytań”.

3.     Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.

4.     Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.

5.     Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.

STRÓJ LEKTORA

Uczestnictwo w liturgicznych obrzędach Kościół wymaga określonego stroju. Strój jest jednym ze sposobów podkreślania ważności i wielkości sprawowanych tajemnic. Ma on także znaczenie symboliczne. Strojem lektora do pełnienia posługi słowa w Kościele Katolickim jest alba przepasana cingulum.

Alba: jest długą, białą szatą, sięgającą do kostek, z długimi rękawami. Taka ukształtowała się we wszystkich obrządkach ze starożytnej tuniki, noszonej tak przez mężczyzn jak i przez kobiety.

Nazwa „alba” wywodzi się właśnie od jej białego koloru: łacińskie albus oznacza biały. Alba jest symbolem czystości duszy będącej w stanie łaski uświęcającej, zdobytej przez krew Baranka (Ap 7,14), której nagrodą będzie uwielbienie w niebie. Symbolika średniowieczna w albie widziała również białą szatę, w której Herod na pośmiewisko kazał ubrać Chrystusa.

Pasek, z języka łacińskiego zwany także cingulum, jest sznurem z frędzlami na obu końcach, którym przepasuje się albę, gdy jest za szeroka i za długa. Pasek symbolizuje wstrzemięźliwość i panowanie nad pożądliwościami cielesnymi. Jest także znakiem pracy w służbie Bożej.

MODLITWA PRZY UBIERANIU ALBY:

„Wybiel mnie, Panie, i oczyść serce moje, ażebym we krwi Baranka wybielony, mógł zasłużyć sobie na radość wieczną”.

MODLITWA PRZY ZAKŁADANIU CINGULUM:

„Przepasz mnie, Panie, sznurem czystości i zgaś w sercu moim ogień wszelkiej pożądliwości, abym we wstrzemięźliwości i czystości serca mógł Ci coraz lepiej służyć”.

Aby zostać lektorem należy odbyć tzw. „kurs lektorski”, który kończy się uroczystym błogosławieństwem i przyjęciem w szeregi głosicieli Słowa Bożego.

Służba przy ołtarzu Pana wymaga sumienności i obowiązkowości tak by na każdej Mszy św. była podejmowana przez lektorów posługa słowa. Dlatego lektorzy pilnują wybranego przez siebie „obowiązkowego służenia”.

Być lektorem, być blisko ołtarza to wielkie wyróżnienie ale i wielka odpowiedzialność. Lektor powinien być żywym świadkiem tego wszystkiego w czym uczestniczy, stąd potrzebna ciągła formacja sumienia, rozwój własnej wiary i troska o godne zachowanie wobec rówieśników i najbliższych. Pomóc w tym mają spotkania formacyjne, wspólna modlitwa, ale przede wszystkim ta osobista.

Na spotkaniach formacyjnych tzw. zbiórkach, młodzi ludzie poznają czym jest liturgia, i wszystko to, co na tę liturgię się składa. Często spotkania, są próbami liturgicznymi, gdzie ćwiczy się praktycznie jak posługiwać przy ołtarzu. Wszystko po to, żeby jak najlepiej poznać to w czym się uczestniczy.